La Welwitschia mirabilis is een plant die een uitdaging is voor alle succulenten-verslaafden. Het is niet zo dat het bijzonder decoratief is, maar het is zo moeilijk om er iets om te geven dat het een bron van trots is om er succes mee te behalen.
En komt dat oorspronkelijk uit een van de droogste en heetste gebieden ter wereld, het besluit om te proberen het aan te passen aan een wat milder klimaat, loopt vaak slecht af. Desondanks is dit een blog over vetplanten, en er moeten dossiers zijn van alle soorten: die van de Welwitschia mirabilis Je kan het niet missen.
Hoe gaat het?
La Welwitschia mirabilis Het is een monotypische soort (de enige in het geslacht Welwitschia) die werd beschreven door Joseph Dalton Hooker en gepubliceerd in The Gardeners' Chronicle & Agricultural Gazette in 1862. Het is een endemische plant uit de Namib-woestijn die groeit uit een dikke stam waaruit slechts twee bladeren ontspruiten. Zodra ze ontkiemen, ontkiemen de zaadlobben, die worden omgezet in deze twee bladeren.
De bloemen komen voort uit een eindsteel in het midden van de plant en zijn oranje van kleur. De zaden zijn planten, met laminaire vleugels, en ze meten ongeveer 2 cm.
Wat zijn hun zorgen?
Om een Welwitschia mirabilis onder voorwaarden het moet in een grote, diepe pot worden geplant met een zeer goed doorlatend substraat. Het wordt zelfs sterk aanbevolen om puimsteen alleen of gemengd met gewassen rivierzand te gebruiken. Daarnaast hoef je weinig water te geven: in de zomer eens in de 10-15 dagen en de rest van het jaar maandelijks.
Het heeft echter geen zin om het in het beste substraat te hebben als het weer niet goed is. De maximumtemperatuur kan probleemloos 40ºC zijn, maar de minimumtemperatuur mag niet onder de 0ºC komen. Mocht dat toch het geval zijn, dan zullen we hem in een verwarmde kas moeten beschermen.